„Trud i sens”. Tak! Istnieje ścisły związek
pomiędzy życiowym trudem i sensem. Jeśli nie widzimy sensu, wtedy nawet
najdrobniejsze prace i wyrzeczenia przybierają postać ciężaru, który
obezwładnia niczym stalowe kule przywiązane do nóg. Z kolei poczucie sensu
sprawia, że nawet wielkie ofiary i potężne wyzwania zaczynamy podejmować i
unosić jak gdyby to były lekkie piórka, które nie stawiają odczuwalnego
oporu.
Ten fundamentalny związek pomiędzy trudem i sensem
bardzo dobrze widać we współczesnym sposobie traktowania postu religijnego oraz
„postu świeckiego”, którym są wielorakie ćwiczenia i wyrzeczenia służące
dobremu samopoczuciu i pięknej sylwetce. Post religijny postrzegany jest raczej
jako relikt przeszłości i przeogromny ciężar. Powodem takiego poglądu jest po
prostu przekonanie, że odmawianie sobie czegoś jest bezsensowną i przestarzałą
praktyką religijną.
Jednocześnie wielu ludzi, młodszych i starszych,
podejmuje trud ciężkiej pracy na siłowniach i halach; z zapałem „wyciskają
siódme poty”. Nie można więc powiedzieć, że istnieje jakaś współczesna
niezdolność w podejmowaniu wyrzeczeń. Nieraz składane są naprawdę „wielkie
ofiary”, aby móc świetnie się prezentować i mieć wspaniałe samopoczucie. Jak to
możliwe? Wyjaśnienie jest bardzo proste: jak człowiek widzi dla siebie w czymś
sens, to gotów jest podejmować nawet największe męczarnie. W tym
przypadku dotykalnym sensem jest pragnienie dobrego samopoczucia i
wyglądu.
Z tym łączy się tzw. „arytmetyka przyjemności”.
Otóż dla takiego „ascety” najważniejsze znaczenie ma pewien zestaw
przyjemności, które są postrzegane jako najcenniejsze. Jeśli istnieje taka
konieczność, to należy rezygnować nawet za wielką cenę z mniejszych
przyjemności, aby uzyskać pożądaną przyjemność większą. Kto jest np. wyznawcą
„kultu boskiego ciała”, największą radość czerpie z posiadania sylwetki, która
odzwierciedla lansowane wzorce piękna. Poczucie „pięknie i zgrabnie wyglądam”
jest tak bardzo pożądaną przyjemnością, że dla jej uzyskania warto nawet
„heroicznie” się wymęczyć i podjąć „drakońskie” diety. Przy okazji w trakcie
„ostrych” ćwiczeń okazuje się, że organizm produkuje substancje, które dają
poczucie głębokiego zadowolenia.
Oczywiście jest w tym świeckim „poszczeniu” bardzo
dużo dobra. Piękny wygląd ciała, rewelacyjne samopoczucie to jak najbardziej
pozytywne wartości. Ale pozostaje super- istotny problem? Co po
śmierci? A przecież dzień śmierci naprawdę nadejdzie!
W pewnej rozmowie z faryzeuszami i
uczonymi w Piśmie Jezus tłumaczy, że wszelkie umartwienia bez odniesienia do
Jego osoby nie mają sensu (por. Łk 5, 33-39). Chodzi tu zarówno o wyrzeczenia
motywowane względami religijnymi, jak i świeckimi. Czyli szkoda trudu, gdy
celem ostatecznym nie jest Bóg. Jest to jedna wielka strata inwestowanej
energii. Na wieki nic nie zostanie. Zarazem Jezus stwierdza: „Lecz przyjdzie
czas, kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli”. W tym
świetle najgłębszy sens wszelakiego postu polega na tym, aby nawiązać głębszą
relację z Jezusem. Bez postu człowiek jest w stanie nasycenia i traci zdolność
otwierania się na Jezusa. Zarazem post i wszelkie wyrzeczenia, z pominięciem
Jezusa, są tylko formą doczesnego samodoskonalenia, którego owoce w chwili
śmierci ostatecznie znikną. Szczęście wieczne możliwe jest tylko dzięki
zjednoczeniu z Jezusem. Dlatego bardzo ważne, aby fizyczny wygląd i dobre
samopoczucie traktować nie jako cel, tylko jako środek prowadzący do Jezusa.
Tylko wtedy, gdy z Chrystusem umieramy, z
Chrystusem zmartwychwstaniemy. Oto najgłębszy sens ludzkiego życia. Kto ten
sens dostrzeże, z zapałem będzie pościł „religijnie” i „po świecku”, z powodu
Chrystusa. To postawa i czynność superwspółczesna, bo prowadzi do „Wiecznego
Teraz”.
Tak więc, gdy brak postu, zamyka się droga do
Nieba. Post bez Jezusa, nie otwiera się droga do Nieba. Post z Jezusem, ukazuje
się wąska, lecz supersensowna droga, która wiedzie do Niebiańskiego Piękna w
Bogu.
5 września 2014 (Łk 5, 33-39)
